آئین مستان

به خودم میگم بازم چه عطریه

که پر از غصه و آه و ماتمه

مادرم پیرهن مشکیم رو میده

میگه بوی گریه ی محرمه

به خودم میام بازم خیس چشام

داره میباره مثل ابر بهار

دوست دارم دلم مثل آینه شه

مثل یه آینه ی خالی از غبار

ممنونم اجازه دادی ارباب

هلال محرم باز ببینم

وسط گریه کنا گریه کنم

تو بهشت روضه هاتون بشینم

این شب اولی گریه میکنم

برا اونایی که امسال نیستن

برسه به دست مادر پدرم

که به من اسم تو رو یاد دادن

برسه به روح اون شهیدایی

که محرم و ندیدن امسال

امشب و تو محضر اربابن

میبنند از امشب و تا گودال

نوکرای پاک بی ریایی که

عمریه نفس زدن از دل و جون

از میون دار بگیر تا چایی ریز

همه رو خدا بیامرزتشون

چه محرمی بسازیم امسال

شب اولی پر از زمزمه ایم

افتخارمون اینه توی دنیا

نوکرای پسر فاطمه ای

مددی کن پسر ابو تراب

که بشه امسال و نوکری کنیم

بتونیم به اربعینت برسیم

توی آسمونا سروری کنیم

دوباره جاری شد از چشمم اشک نم نم

بازم شده رزق من گریه تو محرم

بازم میون روضه ات این چشم ها نم شد

بازم بار رو قلبم با گریه کم شد

بازم دلم هوایی واسه حرم شد

اشک روضه هات شست گناهمو

با روضه ات عوض کردی راهمو

یه کاری کن باشم هیئتی همیشه

تو روضه که باشی از عمر حساب نمیشه

یه عمری سایه ی تو روی سرم بود

یه عمری بار من رو دوش علم بود

تو عشق تو باید مرد، این گریه کم بود

با ذکرت روح از تن جدا میشه

داره هیئتت کربلا میشه

اشک روضه هات شست گناهمو

با روضه ات عوض کردی راهمو

به جز حسین عشقا خورشید روی بومه

حسین تا هستش دیگه آرزو کدومه

دلم خوشه به اینکه آقایی دارم

میون نوکراش من هم جایی دارم

اگر قطره ام اما دریایی دارم

آبرو دارم من از آبروش

به عالم میارزه یه تار موش

اشک روضه هات شست گناهمو

با روضه ات عوض کردی راهمو

به دستم این پرچم از جبهه ها رسیده

باز هم تا اون روزها مرغ دلم پریده

به یاد روضه های شب های سنگر

یاد چشای مثل دریای سنگر

به یاد نوحه های زیبای سنگر

با نوای کاروان بار بندید همرهان

 بار بندید همرهان

این قافله عزم کرببلا دارد

بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا

بر دلم ترسم بماند آرزو کربلا

تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده

تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

یا ابا عبدالله

بی تو چی سر من، آورد آقا کوفه

تنها موندم اینجا، نیا کوفه نیا کوفه

خیلی بی وفا اهل دنیا کوفه

تنها موندم اینجا، نیا کوفه نیا کوفه

به جز یک پیر زن تنها

نکرد کسی به روم در وا

سفیر تو شده دیگه، غریب و بی کس و تنها

بیا برگرد نیا اینجا، که کینه دارن از ما

با من اینجوری کردن پس سر تو چی میاد آقا

نیا آقا که اینجا خولی و شمر و صنان داره

نیا آقا توی این شهر رقیه ات میشه آواره

امون ای دل امون ای دل

من که دل بریدم از این شهر باطل

ای وای از غریبی

امون ای دل امون ای دل

هر گوشه توی این شهر آقا داره قاتل

ای وای از غریبی

امون ای دل امون ای دل

آقا خیلی شدم مضطر، شنیده ام حرمله آخر

که داره می رسه از راه علی اصغر

می سازه نیزه آهنگر، سفارش داده شمر خنجر

الهی که توی گودال به دست شمر نشی بی سر

بیا برگرد از اینجا که سرت میره روی نی ها

چی دیدم که دلم زاره، یکی که دختری داره

می گفت که از سفر واست میارم بابا گوشواره

بیا برگرد که این ها بی حیا و دزد ناموسن

بیا برگرد که اینجار محجر و گوشواره می دزدن

بیا برگرد که اینجا سرت میره روی نی ها

زن و بچه ات رو بعد از تو کنیزی می برن آقا

نیا آقا که اینجا خولی، شمر و صنان داره

نیا آقا توی این شهر رقیه ات میشه آواره

امون ای دل امون ای دل

بارون اشکامون این نامه غریب میفهمه

تموم دردامون تنها فقط حبیب میفهمه

بغض صدای من کوفه نیا هنوز بی رحمه

بپوشون اصغرو این باد سرد و سوز بی رحمه

اینجا غریب و بی کسم، اینجا نیا دل واپسم؛ واویلا

خوابت رو میبینم شبا، افتاده از دوشت عبا؛ واویلا

عمامه نیست روی سرت، داره میبینه خواهرت؛ واویلا

حلقه زدند دور و برت، پیش نگاه مادرت؛ واویلا

آه و واویلا

بی تاب بی تابم غربت داره جونم رو میگیره

چشمامو روشن کن خسته شدم از این شب تیره

کاشکی نیای کوفه کاشکی یه طوری شه بگردی

میدینه میموندی اصلا چرا قصد سفر کردی

دیگه نموند آرامشی اینا، می خوان تنها بشی؛ واویلا

دورت کنن از خیمگاه، نزدیک به قتلگاه؛ واویلا

کاری کنن پر پر بشی، زخمی و زخمی تر بشی؛ واویلا

چیزی نمونده جون تو، میخوان بریزن خون تو؛ واویلا

آه و واویلا

اینجا نمیتونم تکیه کنم حتی به دیوار

من خوب میدونم سر نیزه مخفیه تو نیزار

در ها به روم بستس حتی حسین دروازرو بستن

قول شرف دادند خولی و شمر و زجر هم دستن

دریای اشک صورتم، داره میجوشه غیرتم؛ واویلا

میسوزه قلبم بی قرار، ناموستو دیگه نیار؛ واویلا

حرفش درسته خواهرت، رو نیزه ها میره سرت؛ واویلا

میمونه رو خاکا تنت، دعوا سر پیراهنت؛ واویلا

آه و واویلا

روضة الواعظین نوشته : "شب که شد مسلم نماز مغرب رو که خوند، ثُمَّ خَرَجَ مِنَ الْبَابِ فَإِذَا لَیْسَ مَعَهُ إِنْسَانٌ.. همچین که از درِ مسجد اومد بیرون کسی با مسلم نبود. فَمَضَى عَلَى وَجْهِهِ مُتَلَدِّداً فِی أَزِقَّةِ الْكُوفَةِ.. دیگه مسلم تنها و غریب تو کوچه های کوفه می گشت، درِ تموم خونه ها به روش بسته بود.. یکی گفت یه سؤال دارم، اینکه مقاتل همه نوشتن فَمَضَى عَلَى وَجْهِهِ مُتَلَدِّداً فِی أَزِقَّةِ الْكُوفَةِ.. بعضی ها تعابیر دیگه نوشتن از تنهاییِ مسلم . گفت مگه همه نرفته بودن؟ کی این روایت و نقل کرده؟ مگه مسلم و تنها نگذاشته بودن؟ ظاهراً همونایی که پشت سرش نماز خونده بودن، اومدن بیرون تنهایی شو نگاه میکردن، همونایی که باهاش بیعت کرده بودن همونا این خبرو نقل کردن .. حتما باید کسی باشه که مسلم و بشناسه دیگه! تعقیبش میکردن، تنهایی مسلم و میدیدن. نمیخوام اینجا متوقف بشم، قبلا یادتون میاد گفتیم مسلم بن عقیل شبیه امام حسینه.. همینایی که نگاه کردن غریبی مسلم و ، همینا تنهایی حسین بن علی رو روایت کردن، همینا صدایِ استغاثه شو شنیدن. همینجور که قدم میزد گریه میکرد، دور و بر و نگاه میکرد، کسی رو نمیدید با خودش اینطور زمزمه میکرد:

صدات هنوز تو گوشمه که گفتی خیلی بی پناهی

منو ببخش هنوز اگر که بی کسی، که بین راهی

سرگردونم امشب میونِ کوچه های غربت

دلخسته ام، خسته از زخم زبونِ این جماعت

این مردم روی من دَرای خونه شونو بستن

سنگای پشتِ بام منتظرِ شما نشستن

از غم تو مولا کاش بمیرم امشب

میکشم خجالت از رباب و زینب

 سفیرِ تو، شبیه تو ، تو کوفه هم جایی نداره

خیره شدم به راهِ تو ، از بالای دارالعماره

میترسم میترسم از چشمای مردای این شهر

میفهمی داری چی میشنوی یا نه؟! بذار اینجارو از زبونِ رقیه بگم تا خوب بفهمی .. یکی که درد کشیده ست اگه به آدم بگه آدم بهتر متوجه میشه

بابا بابا ، راستی از سرِ بازار خبری داری که

هر کسی خواست به ما چشمِ تماشا انداخت 

میترسم میترسم از چشمای مردای این شهر

میترسم میترسم از قصۀ فردای این شهر

حسینم، وایِ من، وایِ من، اگه حرم از تو جدا شه

وایِ من، وایِ من، اگه اسیرِ کوفیا شه

کوفیا ندارن ذره ای مروّت

گریه داره مولا، روضۀ جسارت

وایِ من، خدایا از مرامِ کوفه

شبه اوله هنوز یه جا باید بریم..

برا اینا غریبم با اینکه آشنا زیاده

سایۀ تو از سرِ این مردمِ بی وفا زیاده

حسینِ من،خطِ این نامه ها کوفیِ و به جز دروغ نیست

شرمنده، شرمنده سپاهِ تو دیگه شلوغ نیست

با دِرهم، با دینار همیشه دلخوشن حسین جان

این مردم، این مردم هنوز علی کُشَن حسین جان

بینِ این جماعت، یاوری نداری

دخترت سه سالَست کاش اونو نیاری

یه شیر زنی پیدا شد به نام طوعه به مسلم پناه داد، اما پسرِ ملعونش فردا برا اِبن زیاد خبر برد. عبیدالله هفتاد مرد جنگی از قبیلۀ قیس رو فرستاد به خونه ای که مسلم داخلش بود حمله کنند .. روایت میگه وقتی مسلم صدایِ اسب ها و مردهای جنگی رو شنید .. فهمید اومدن سراغش ، از خونه خارج شد ، داخل خونه نجنگید ، با شمشیر رفت به طرفشون ، علی وار جنگید .. همه را از داخل خونه بیرون کرد، آخه مسلم میدونه نباید به خونه ای که یک زن داخلشه حمله کرد. مسلم میدونه اگه یه زن داخل خونه تنها باشه، نامحرم نباید وارد این خونه بشه ... ای جوونمرد .. ای باغیرت .. ای کاش مدینه هم بودی! مادر ، شبه اولِ ... آخه تو مدینه هم چهل تا مرد جنگی به یه خونه ای حمله کردن ... خبر داری یا نه؟ میگن داخل اون خونه سرورِ زنان عالم بود، ناموسِ خدا داخلِ خونه بود، زینب بود .. اُمّ کلثوم بود .. علامه مجلسه روایت کرده: به خالدبن ولید گفتم: تو با بقیه مردا برید هیزم بیارید .. السلام علیکِ یا بنت رسول الله السلام علیکِ یا فاطمه ...

شعله های دلِ آن کوچه پر از غم میشد

کوچه در آتش و خون داشت جهنم میشد

باید آتش بزنم باغ و بهار و گل را

روضه مکشوف تر از آنچه شنیدم میشد

بین دیوار و در انگار زنی جان میداد

جان به لب از غم او عالم و آدم میشد

لااقل کاش دلِ ابر برایش میسوخت

بلکه از آتشِ پیراهن او کم میشد

زِجهل و کینۀ جمعی که دوزخی بودند

بهشت سوخت، گل افتاد ، غنچه پر پر شد

بسم الله

به إذن الله

به إذن فاطمه همان پهلو شکسته

همان که پایِ قتلگه محزون نشسته

سَر داده نوحه:

حسینِ من حسینِ من ، غریبِ مادر

بسم الله

به إذن الله

به اذن فاطمه همان بازو شکسته

بالا سر بازو بریده ای نشسته

سَر داده نوحه:

عباسِ من عباسِ من ، غریبِ مادر

حسینِ من حسینِ من ، غریبِ مادر

حسینِ من حسینِ من ، شهیدِ بی سر